سومین هفته‌ست که ساعت 7:15 زنگ ‌می‌خوره و به خودم وقت‌های 5دقیقه‌ای دوباره می‌دم برای خواب..
امروز بلاخره ساعت 7ونیم از رختخواب جدا شدم و بهانه‌ای برای نرفتن پیدا نکردم و نتونستم خودم را قانع کنم که می‌شه نرفت.
در کمال خوشحالی اولین جلسه‌ی کلاس بود و لبخند رضایت روی لبم بابت خوابی که در هفته‌های گذشته از خودم دریغ نکردم!

بعد از کلاس برگشتم خونه و کلاس تربیت‌بدنی ساعت2 سختم اومدم! بی‌خیالش شدم و خودم را رسوندم به کلاس تخصصی 4بعدازظهر.. فردا سعی می‌کنم برم تربیت‌بدنی حداقل تا قبل از عید استاد رو دیده باشم!

از این‌جا رونده و از اون‌جا مونده - شاید باز هم رانده شده -
الان ِ حکایت منه!
نه می‌تونم بمونم و نه دلم می‌خواد برگردم.. از اون‌جا فرار کردم به این‌جا.. از این‌جا هم باید برم

اگه قصد دانشگاه رفتن نباشه، نزدیکای ظهر بیدار می‌شم. هم‌زمان‌ با چای
دم‌کردن برنج می‌شورم و حواسم به درست کردن نهار هست..
نهار تمام می‌شه و می‌گذره، به شام فکر می‌کنم و ساعت از 8 و 9 می‌گذره،
وقتِ آشپزی می‌شه!
بعد از شام هم یه ور ذهنم به نهار فرداست که چی بپزم؟
به این شیوه‌ی جدید عادت ندارم و امشب که باز تصمیم نهایی برای نهار فردا
را گرفتم، تعجب کردم از خودم.. اونم منه همیشه فراری از آشپزی..

امروز عصبانی‌تر از دیروز
نمره‌هام‌ داره صعود می‌کنه به طور معکوس
مردک! 12ونیم آخه؟ برگه را نگاه کردی واقعن؟ دیگه چی باید می‌نوشتم که ننوشتم؟

دونقطه خشم

عصبانیم
بلاگر هم باز نمیشه از دیشب و فقط با فیلرشکن باز میشه
دارم حرص میخورم از نمره یه درس 4واحدی
کارت را یه هفته‌ای تمام کنی تا بفرستن جشنواره کوفت! مقام سوم را نصیب
دانشگاه کنه در حالی‌که مقام اول هم نداشتن!
یه نقص هم نذاره رو کارت که بگی جوشکاری یا برشش بد بود
نمره‌ی من باشه 16! نمره‌‌ی اونی که از زیر کار در رفته و همش ولش کن و
سرهمش کنیم بره، بشه 15
حداقل نمره‌ی کم می‌خوای بدی منصفانه نمره بده!

وسط یه بحث جدی نمی‌دونم چرا خنده‌ام می‌گیره! خنده نداره، ناراحت هم هستم ولی هرهر می‌خندم!
واضحه طرف مقابل هم جدی نمی‌گیره حرفامو!

پ‌ن: با شیفت+یه سری ازحروف، اسپیس تولید می‌شه!

سردرد-به-خودی‌خود-خوب-نمی‌شود
فقط-از-وضعیتِ‌قابل‌تحمل-به-غیرقابل‌تحمل-تبدیل-می‌شود

به‌لطف‌چای!‌کیبوردم‌خراب‌شده

و

تاوقتی‌فرصت‌تهران‌رفتن‌پیدانکنم

اسپیس‌ندارم