روز خوبی بود. همین

این فضا.. این میز کوچک آشپزخانه وقتی می نشینیم دورش و نهارخوردنمان انقدر کش می‌آید که چای و نسکافه‌ی بعدش را هم همانجا می‌خوریم و حرف می‌زنیم و می‌خندیم و از تجربه‌ها و نظرات و فکرهایمان می‌گوییم..

اینجا، این  لحظه‌ها که بغض و خنده و بی‌خیالی و خوشحالی را باهم دارد..

اینجا این وقتهایی که یهو می‌زنیم زیر آواز و یکباره یکی‌مان ساکت می‌شود و شعر یادش نمی‌آید..

دیروز که نگران صداهایمان نبودیم و خیالمان راحت بود فقط ما 3تاییم..

شاید هم بزم کوچکی بود برای زنی که به 35سالگی سلام می‌گفت

 

این فضا، اینجا، این لحظه‌ها، دیروز  را نمی‌شود توصیف کرد.