یه روزی می‌رم تصدیق پایه یک می‌گیرم.. کامیون می‌خرم و می‌زنم به جاده..‏

‏رها می‌شم تو بیابون..‏

دیروز دستم رفت سمت گوشی که بنویسم باز نگار اومده این‌جا!‏

یادم افتاد نیستی.. 5شنبه که از خواب بیدار شدیم‏ تو کیلومترها دورتر بودی..‏

از آسمون خونه نمی‌افته پایین؟ یا خودش یهویی پیدا شه؟

خسته شدم از گشتن

باید چاه ِ اشک‌هام را بدم پر کنن که مدام سرریز نشه

خط قرمز

یک چیز بسیار واضحی وجود دارد: آدم هر کاری هم بخواهد بکند محتاج شب نیست!

واضح‌ترش هم این‏ست: من هر غلطی با زندگی‌ام کنم به هیچ آدمی مربوط نیست که اصلن یاد نگرفته‌ام جواب پس بدهم و توضیح دهم بابت چیزهایی که به کسی ربطی ندارد. زندگی خودم هست و با چارچوب‌ها و عقاید خودم پیش می‌رود.

مؤدبانه‌اش می‌شود: بچسبید به زندگی خودتان و کلاه‏تان را سفت نگه دارید که باد نبرد به‏جای این‏که ذره‌بین - و چه بسا تلسکوب از لحاظ دوری واقعه با شما - بگیرید دست‏تان و زندگی مردم را رصد کنید.

رک‌تر هم می‌شود: بکشید بیرون!

غم

رو هوا زندگی می‌کنم..

با چشم‌هایی که مدام پر و خالی می‌شن از اشک..

چه غلطی دارم می‌کنم؟

..خودم هم نمی‌دونم

از اون‌روزهایی هست که هرچیزی می‌تونه اشک در آر باشه