دایی جان

دایی جان زیاد میاد ایران ولی در بهترین حالت شاید سالی یکبار بتونم ببینمش و این بار یکی از دفعاتی بود که منم تهران بودم..

می گه من زودتر اومدم خونه و از ساعت 6 نشستم کنار تلفن که زنگ بزنی و بیام دنبالت.. با تلفن خونه انقدر شماره ات را گرفتم که حفظ شدم دیگه.. موبایل را آزاد گذاشتم که زنگ بزنی..
من کی تماس گرفتم؟! ساعت 8 و نیم!!

می گه منتظر بودم که بیای و باهم بریم خرید.. غذا از بیرون بگیرم یا یه چیزی سرهم کنم؟! رأی به دومی می دم..
می گه می دونم دیگه پشیمون می شی بیای پیش دایی.. نباید این شکلی می شد غذاهه! می گم بیخیال دایی! دستپخت دایی خوردن داره!

می گه بذار برات دسر درست کنم.. امیدوارم اینبار دیگه پشیمونت نکنم!
نه! زیادم بد نشد.. می شد خورد!

نشسته روبروی من و قندها را یکی یکی می ریزه تو لیوان چای و می پرسه کافیه؟! می گم آره و چای را هم می زنه. می گه از صبح چند بار زنگ زدن از کارخونه! 7 تا کارگر منتظرم هستن!
می گم زودتر بیدارم می کردین و چای داغ را آروم آروم می خورم.. می گم فکر می کردم تعطیل باشه امروز!
می گه منکه تعطیلی ندارم. فقط 10 روز هستم و همش باید سر کار باشم..
ترافیک.. ترافیک و ترافیک... می گه تا برسم کارخونه 12 و نیم شده. ساعت 7 باید می رفتم!

خداحافظی می کنه و می گه اومدی تهران بهم زنگ بزن و بیا پیشم..