روز عروسی ِ پسرعموهه، ساعت 4صبح خوابیدم و 7 هم بیدار شدم. از 8صبح روز قبل هم دنبال کارهای عروسی بودم. عروس را که رسوندم آرایشگاه، رفتم خونه ی عمو. ساعت 11 و نیم بالاخره خودم را از دست اوامر دخترعموهه و زن عمو خلاص کردم که برم آرایشگاهی که خانوم عروس بودن تا نهار، لباس، کیف، کفش، سرویس طلا و حلقه اش را بهش بدم.
همه جا هم خیس و گِلی بود و بارون نم نم می بارید. جعبه ی لباس را که از ماشین در آوردم یهو یه چیزی افتاد رو زمین! بالا تنه ی لباس عروس بود که افتاده بود روی پیاده روی خیس..
بقیه ی وسیله ها را دادم و گفتم یک ساعت دیگه برمی گردم. تا نشستم تو ماشین بغضم ترکید و زار می زدم تا رسیدم خونه..
مامان - چی شده؟ تصادف کردی؟
من در حالیکه نفسم هم در نمی اومد از زور گریه: مگه تصادف گریه داره؟!
مامان - می دونم ماشین را داغون هم کنی گریه نمی کنی! با آدم تصادف کردی؟ مُرده؟!
من : به نظرت اگه آدم می کشتم فرار می کردم؟ خب می ایستادم تا افسر بیاد. به این زودی که نمی اومدم خونه..
مامان - ولی فکر کنم آدم هم کشته بودی گریه نمی کردی..

خوشبختانه فقط داخل لباس گِلی شده بود. با آب و کمی وایتکس تمام لکه هاش رفت. بعد هم بردم خشکشویی، آقاهه با کلی منت که فقط به خاطر آقای بابا با همین یه دونه لباس دستگاهش را روشن می کنه، لباس را انداخت تو خشک کن و لباس را زود رسوندم آرایشگاه و تحویل دادم.
بعدش هم یه دل سیر گریه کردم از اینکه به خیر گذشته و عروس بدون لباس نموند..