فعلن که به خیر گذشت

ده دقیقه زودتر رسیدم.. پشیمون شده بودم از زود رسیدنم. صدای این مته دندون سوراخ کن!!! که از توی اتاق می اومد روی اعصابم بود و هر لحظه پشیمونم می کرد از اومدن..

روی صندلی که نشستم (دراز شدم!) شدیدن پشیمون شدم که چرا اصلن اومدم. من و چه به دندونپزشکی.. بعد به خودم دلداری می دادم که بهش فکر نکن. فکر نکن. فکر نکن..

بوی دندون سوخته ی له شده ی پودر شده که به مشامم رسید نزدیک بود بالا بیارم! درد چندانی نداشت ولی این بو داشت می کشت مرا..

خانوم دکتر دسته ی مسواکش !! را کرد توی دهنم و در مانیتوری که روبروم بود، دندون سابقم ! را نشونم داد. دندون سابق چون فقط سه تا دیواره باقی مونده بود و یه چاله ی عظیم.. می تونستی حدس بزنی اینجا قبلن دندونی وجود داشته و آخرین بازمانده هاش توی مانیتور دیده می شد!

خانوم دکتر بسته ی میخ هاش را گذاشت روی میز و هر کدوم را فرو می کرد توی دهنم و تا ته ِ تهش را فرو می کرد در دندون بیچاره ی من و در می آورد..

کارش که تمام شد و پنبه ها را فرو کرد در سوراخ دندونم.. تازه دوزاریم افتاد که عصب کشی که می گفتن همین بوده احتمالن! عجب غولی درست کرده بودن از این عصب کشی برای من.. ولی من درد وحشتناکی که حدس می زدم را اصلن درک نکردم شکر خدا!

الان یه آدامس (!) روی دندونم هست و عملیات پر کردن و بقیه اش مونده تا یکشنبه!
جای این آمپولِ که زده هم درد می کنه خیلی.. :((

پ.ن: یک ساعت قبل از اینکه برم دکتر زنگ زده و نیم ساعت درباره ی دردها و وحشتناک بودن عصب کشی و بدبختی هایی که سرم قراره نازل شه حرف زده و ته ِ ته ِ دل منو خالی کرده..
از دندونپزشکی که برگشتم، می گه دیدی گفتم درد نداره و نباید بترسی!! :-O