شعر کودکی

کوچولو ام، کوچولو
صورتم مثل هلو
قد و بالام کوتاهه
چشم و ابروم سیاهه
مامان خوبی دارم
می شینه توی خونه
می بافه دونه دونه
می پوشم، خوشگل می شم
مثل یه دسته گل می شم

شعر محبوب ِ کودکی ِ من همیشه تضاد آشکاری با من داشت. هر چقدر هم سعی می کردم هم خوانی پیدا نمی کرد!! کسی این شعر را برای من نگفته بود. هیچ وقت چشم و ابروم سیاه نمی شد..