چه وضعیه آخه؟

آن وقتی که ما مدرسه می رفتیم اینهمه تعطیلی و تعطیلات بین تعطیلی و این برنامه ها نبود! حالا این جماعت چرا انقدر تعطیلن؟ یه هفته بعد از شروع مدارس و 3 روز تعطیلی؟

در این روزهای بارانی و پاییزی ِ سرد
منم که مست خوابم و مدهوش


پ.ن: کمتر بخواب عزیزم!

جدیدن با سرچ "آشپزی" ملت می رسند به اینجا.. نکه منم خیلی آشپز و اهل آشپزی و اینها.. همین!
گفتم بدانید اینجا یه تغییر کاربری در حوزه آشپزی هم داده اگر خدا قبول کند!


پ.ن برای رفع ابهام: ذکر این نکته برای خنده بود فقط! آنهایی که مرا می شناسند دقیقن می فهمند رابطه ی من و آشپزی یعنی چه؟ :دی

حسی که عنوان ندارد

در اولین غروب سرد و بارانی پاییز.. هوا که زود به سوی تاریکی رفت و باران شدت گرفت.. تند و یکریز و بی وقفه با صدای باد.. مثل طوفانی در کمین..
یاد شیفت بعدازظهر مدرسه ی راهنمایی افتادم. یه حسی شبیه اون روزها پشت میز و نیمکت، روزهایی که زود تاریک می شد و باران بی وقفه می بارید..

می سپارم به آب

تو فکر کن نوشته های اینجا لحظه های من ست که روی آخرین تکه ی کاغذ - کاغذهایی که تمام نمی شوند- می نویسم و لوله می کنم داخل بطری؛ سرش را با چوب پنبه ای محکم می کنم و می سپارم به آب..

شاید در دوردست.. شاید ته این اقیانوس بی انتها کسی درب این بطری را باز کرد.. شاید هم دفن شد تا ابد. چه فرقی می کند؟

خودم را غرق می کنم در بی خبری مطلق

من سردم ست

هوا پاییز شده !

اون: سلام

من- سلام! خوبی؟

اون: من خوبم! اما تو نه

من

"از اولین روز حقیقتی برایم آشکار شد: در شهر پنکه ها هر چیزی که باشکوه نبود، زشت بود.
پس می توان گفت: تقریباً همه چیز زشت بود.
نتیجه ی فوری اینکه: زیبایی دنیا من بودم. "

خرابکاری عاشقانه؛ املی نوتومب، ترجمه ی زهرا سدیدی؛ نشر مرکز

برسد به دست خودم

آخر دختر جان تو که طاقت یک اخم و ناراحتی اش را نداری.. و از تصور ناراحتی اش هم از حال می روی.. بیخود می کنی پشت سرش شکوه می کنی!

هیچ

گاهی باید این حقیقت را پذیرفت که هیچ کاری از دستت بر نمی آید. تقلا کردن بی فایده ست. اینهمه بالا و پایین پریدن و مثل اسپند روی آتش جیلیز و ویلیز کردن و سوختن.. بی فایده ست!

همیشه نباید کاری انجام داد.. گاهی "هیچ کاری نکردن" بهترین کار ست..

می پذیرم

اصل بزرگ شجاعت "پذیرش واقعیت" ست!

تمام هم نمی شود

چقدر اشک مانده بود روی این دل..

لبخند تو زیباست

روز اول که دیدمش فکر کردم غم عالم روی دوش اش سنگینی می کند. از صورتش غصه و ماتم می بارید..
منتظر آمدن بچه های دیگر بودیم و گاه گداری کسی چیزی می گفت و حواس ها پرت موضوعات مختلف.. نزدیکش رفتم و پرسیدم: ناراحتی؟
سر تکان داد و گفت نه..
گفتم اگه چیزی شده و یا مشکلی هست می تونی به من بگی.
باز سرش را به علامت منفی تکان داد!
با خنده گفتم نکنه خوابت می یاد؟ یا اینکه از خواب بیدارت کردن و فرستادنت اینجا؟ آره؟
لبخند زد و گفت نه!
و یک لبخند زیبا - واقعن زیبا- تمام صورتش را پر کرد..

هفته ی بعد خانم پ هم انگار از دور متوجه ی صورت غمگین دخترک شده بود.. رفت سراغش و پرسید ناراحتی؟ چیزی شده؟ اتفاقی افتاده؟
ایما و اشاره کردن از راه دور فایده ای نداشت! دخترک باز لبخندی صورتش را پر کرد و گفت چیزی نشده و ناراحت نیست..

خانم پ که نزدیکم آمد گفتم: حالت صورتش همینجوریه! منم هر جلسه فکر می کنم ناراحته و یا مشکلی پیش آمده.. ولی وقتی لبخند می زند زیبا می شود. حیف که این لبخند ها دوخته نشده به صورتش و دور افتاده..

من الان یه عنوان دارم که قرار بوده برایش یک متن بنویسم حالا که نمی شود کتابی در رسایش نوشت..

فعلن هم متنم نمی آید

نخور دختر جان! نخور

چند روز دیگر موقع عروسی مهسا آمدم آه و ناله کردم که باز حرف عروسی و مهمانی و سفر شد جوش ها به صورتم حمله کرده اند.. این بار بدانید فقط به خاطر این "حلوای خرما" ست..
نمی دانم چرا هیچ کس انگار نمی خورد ازش و هر کس یکی دو قاشق روز اول چشید .. حالا هر شب من یه پیش دستی پر می کنم و با چای می خورم
تمام هم نمی شود لعنتی..

رویا می بافم

میل های بافتنی را از پستو در می آوردم.. سر می اندازم و رج اول را شروع می کنم..
یکی رو، یکی زیر.. دو تا رو، دو تا زیر، یکی...
رویا می بافم..

درخت پر شاخ و برگ

یادتان هست این روایت کودکی را که هسته ی میوه ای را بخوری توی شکمت یه درخت می شود و رشد می کند و ... ؟

مهسا تعریف می کرد یک روز خواهرش گریان و دوان دوان از مدرسه برگشته بود خانه و دیگر نزدیک بوده از حال برود از شدت ترس و گریه.. چون یکی دو تا هسته ی گیلاس ناقابل خورده بود و یکی از همکلاسی ها بهش گفته بود الان توی شکمش درخت گیلاس رشد می کند و طفلک حسابی ترسیده بود مبادا از دهنش شاخ و برگ بزند بیرون..

ولی من این قصه را دوست داشتم.. چه بسا هسته های آلوچه - حالا شما هی بگویید گوجه سبز! آلوچه خوشگل تر ست- و آلبالو و گیلاس ها را خوردم در انتظار درختی که باید رشد می کرد و حتی آبیاری اش هم کردم..

تصورش هیجان انگیز بود! فکرش را بکن.. ریشه ای که دوانده می شود درونت و از تو رشد می کند، بزرگ می شود و پر بار می شود..

قورباغه ی درونم گاهی قار قار می کند

یک جای کار می لنگد فکر کنم..

شصت دقیقه پیش از زمان

ساعت این گوشه.. پایین سمت راست صفحه را تغییر نداده ام.. حس خوبی دارد که انگار یک ساعت از زمان جلوتری..
نگاهم که می افتد بهش.. لحظه ای مکث و یک ساعت ازش کم می کنم.. خیالم راحت می شود و لذت می برم از اینکه 60دقیقه ی دیگر مال من ست تا به این عدد برسد در جهان واقعی..

من تا حالا از این قابلیت زمان بندی و اینها استفاده نکرده بودم.. اینکه تاریخ و زمانی که نیامده را برای نوشته ات بگذاری تا در موعد مقرر پابلیش شود! یعنی من می توانم از الان روزی یک پست اضافه تر بنویسم و بذارم برای روزهایی که نیستم و ذخیره شود برای آینده :دی هوم؟

می ترسم بروم و برگردم بعد تمام وبلاگم شود یادداشتهای من در خوابگاه! یه چیزی تو مایه های روزنوشت های این آقاهه که معلوم نیست رفته سربازی یا تفریحات یا به قول خودش هتل؟ اینهمه غم و غصه و آه و ناله کرد قبل از رفتن.. حالا هر هفته خونه ست! یه ذره دیر تر بیا باور کنیم واقعن رفتی سربازی :دی

والا..

بعد از مدتها با آن یکی آی دی یاهو آنلاین شدم.. کار سختی نباید باشه روزی 5دقیقه چک کردنش ولی ماه به ماه خبری ازش نمی گیرم و می دانم دخترعمو در تنهایی اش دلخوش ست به این حال و احوال پرسی های گاهی..

نوشتم سلام و کمی احوالپرسی و دلم برایت تنگ شده.. یهو جواب آمد. درس می خواند مثل خیلی وقتها.. خسته بود و کلافه. می گفت همش امتحان دارم و درس می خوانم.

مثل تمام این وقتها جویای احوال خانواده و کل خاندان و شهر بود و منم این وقتها می شوم یک خبرگزاری که باید به مغزش فشار بیاورد. تیتر خبرها را بگوید و اگر خبرش هنوز به او نرسیده بود به شرح خبر بپردازد..
کمی حرف زدیم که بیشتر من حرف زدم و خبر رساندم..

و دخترعموهه که در اوج خستگی و کلافگی از فشار درس ها باز توصیه کرد درس بخوان!

امان از فاصله ها

دیشب یادم افتاد از دوشنبه بیرون نرفته ام، هیچ دوستی را ندیده ام.. موبایلم این روزها به ندرت زنگ می خورد و شاید یکی دو تا اس ام اس می آید و می رود..
دوشنبه رفتم دیدن آناهیتا و بقیه اش خانه بودم جز یکی دو باری که راننده ی مادر بودم آنهم در حد تا سر خیابان رفتن و برگشتن.
این عجیب ست و کمی بی سابقه..

صبح زنگ زدم به فیروزه.. تاریخ عروسی اش مشخص شده. همینجوری هم دیگر همدیگر را دیر به دیر می بینیم و فاصله ها بیشتر شده..

بعدازظهر رفتم خیاطی. مدل لباس انتخاب کردم برای عروسی مهسا. فردا هم باید برویم خرید پارچه که در این دو هفته لباسم را حاضر کند. 18مهر جشن عروسی اش ست.

از خیاطی برمیگشتم رفتم کتابفروشی و کمی قدم زدم تنهایی.. مهسا قرار بود امروز بیاید. می ماند تا یکی دو روز بعد از عروسی اش. مهسا هم دور می شود.. خیلی دور..

میهن ای میل فرستاده بود کی شبنم می آید و هماهنگ کن همدیگر را ببینیم. شبنم جواب داد هفته ی دیگر دفاعیه اش هست. میهن مطمئن نبود آن موقع اینجا باشد.. از شکوفه هم خبری نیست. چقدر می گذرد از وقتی که دیگر نشد همه باشیم و همدیگر را ببینیم؟ خیلی گذشته..

بلاگر عزیزم دیگر داری کم کم ناامیدم می کنی! واقعن این انصاف هست؟ منی که اینهمه جلوی این وردپرسی ها ازت حمایت می کنم و هوایت را دارم.. تو چرا اذیتم می کنی؟ هان؟
اینهمه تعریفت را کردم و گفتم فقط تو! با باز شدن و باز نشدن گاه و بی گاهت و قر و غمزه هایت ساخته ام و شکوه نمی کنم.. آن وقت این پیغام جدید و خطای تازه چیست که هی بالای این صفحه رویت می شود و نوشته هایم نه درفت می شوند و نه پابلیش؟ باید کپی کنم و شونصد بار این صفحه را باز و بسته و از نو شروع کنم تا لطف کند و یه چند خط را بفرستد هوا! شاید هم فضا..
نکن اینجوری! یهو دیدی این وردپرسی ها طبق معمول دوره ام کردند و تو رو از چشمم انداختن.. تو دیگر بازی در نیاور لطفن! بچه ی خوبی باش.. آفرین!

پ.ن: حالا شما وردپرسی ها باز نیایید تعریف کنید از وردپرس زشت و بی ریختتان! من و بلاگر مشکلاتمان را در صلح و صفا با هم حل می کنیم!

انگار این تابستان هم رسید به ته تهش.. مهمان داری ها هم تمام شد! خاله ها و فک و فامیل دور و نزدیک آمدند و رفتند و تور هر ساله ی گیلان نوردی شان را به پایان رساندند و خانه آرام شده فعلن..

این النگوها سالهاست با دست راستم عجین شده.. 10 سالم بود که مادر این النگوها را از دستش در آورد مبادا با گذر زمان دیگر از دستش در نیاید .. بعد اینها شد مال من!
مادر گفت برای وقتی که بزرگتر شدم ولی بی توجه به حرفش النگوها را کردم دستم با اینکه از دستهای لاغرم سر می خورد و راحت در می آمد.. حرف مادر هم تأثیری نداشت که "گمشان می کنی .. بذار برای چند سال بعد.." این النگوها مال من بود دیگر..

شاید بیشتر دوستشان داشتم چون مال او بود. چون سن من و النگوها تقریبن یکی بود و شاید هم یک سالی بزرگتر از من بودند. حالا دیگر به سختی در می آیند از دستم.. شاید به زور صابون..

النگوها را از روی ساعدم که قفل می شوند همیشه و ردشان می ماند روی پوستم، آزاد می کنم..

شاید یک روزی این ساعد و این دستها چاق تر شدند.. من هم مثل مادر از ترس اینکه مبادا گیر کنند توی دستم درشان بیاورم برای همیشه و بدهم به دخترکم.. دخترم هم با خوشحالی دستش کند و گوش نسپارد به حرفهای من که "گمشان می کنی.. بذار برایت نگه دارم تا کمی بزرگتر شوی.."

بعد یک روزی هم او بالاخره این النگوها را برای دخترکش از دستش در آورد و ... و دخترش برای دخترش و ...

این یه بازی جدیده

نمی دونم از چه ساعتی تا چه ساعتی اما صبح ها و ظهر و حتی بعدازظهر ها این صفحه ی بلاگر بدون هیچ قر و ناز و ادایی باز می شود بسان آب خوردن و بچه ی خیلی خوبی می باشد اما شبها... به هیچ زور و ضربی رخ نمی نماید مگر اینکه صفحه ی اولش که باید یوزر و پسورد وارد شود را با فیلتر شکن محترم باز کنی و بعد که به صفحه ی داخلی اش رسید دیگر بی خیال فیلتر شکن و هر ناز و غمزه ای.. دوباره بچه ی خوبی می شود.

حالا چند روزه این برنامه ی هر روزه! فقط شبها صفحه ی اولش فیلتره.

چند برگ فرم خوابگاه را که می خواستم پر کنم.. یک برگه ای هم بود از جانب ولی دانشجو.. خب من هم از جانب مامان که همراهم بود فرم را پر کردم.. بعد دیدم یه جای خالی داره برای نوشتن یه اسم دیگه و نفهمیدم چیه! شماره تماس را هم شماره ی تلفن خونه نوشتم. جلوی نسبت هم نوشتم مادر.. بعد هم بجای مادر امضا کردم و منتظر مامان شدم که رفته بود پول واریز کنه و یه چند باری باز نگاه کردم به این برگه و نفهمیدم منظورش چیه اونوقت! بعد یهو دوزاری کجم افتاد..
از طرف مامانم به مامانم اجازه داده بودم که با من در ارتباط باشه و بدون اجازه ی والدین ببینمش و هر وقت دلم خواست سرم را بندازم پایین و برم دیدنش حتی!

دو سه روز پیش یکی زنگ زد خونمون با دینا کار داشت.. بعد دینا به حافظه اش فشار آورد و بعد تعجب کرد.. بعدترش هیجان زده شد.. بعد کمی جیغ شادی کشید و بعدش خوشحال و خندان خداحافظی کرد..

تو دوران دبستان دینا یه همکلاسی داشته و از دوستان نزدیک و صمیمی کلاس چهارمش بوده ولی یهو دختره بی خبر گم و گور شد و خبر رسید از ایران رفته. مادر دختره از پدرش جدا شده بود و از ترس اینکه مبادا بچه ها را ازش بگیرن.. بی خبر و بی سر و صدا با دختر و پسرش از ایران رفتن و در تمام این سالها دیگه دینا هیچ خبری از این دوستش نداشت..
حالا بعد از 12 سال.. در این بعدازظهر روزهای آخر تابستان تلفن زنگ زد و این آدم پشت خط بود و دلش می خواست دینا را ببینه!
امروز هم اومد خونمون.. از دوستای مدرسه اش فقط دو نفر را یادش بود با اسم و فامیل - که از دوستان صمیمی اون موقع اش بودند- و از وقتی اومده بود گشته بود و پیداشون کرد. بهاره که تهران بود. شماره ی خونه ی عمو را 118 بهش داده بود و از عمو هم شماره ی خونه ی ما را گرفته بود تا در این سه چهار هفته اقامتش در ایران که بعد از 12 سال برگشته این دو نفر را ببینه حتمن.. دو هفته ی دیگه هم برمیگرده امریکا.
من این دوست دینا را اصلن یادم نبود ولی خیلی خوشم اومد ازش و جالب بود برام که بعد از اینهمه سال باز تلاش کرده این یکی دو نفری که اینجا می شناخته را حتمن پیدا کنه و ببینه..

روز جهانی آب ما را با خود خواهد برد

هوا کمی ابری هست اما باران نمی بارد.. ولی اگر امروز در آشپزخانه ی خانه ی ما یکباره باران ببارد جای تعجب ندارد!
صبح که مادر با خریدهایش برگشت نا نداشت. تاکسی را اشتباهی سوار شده بود و یک خیابان سربالایی رو به کوه را با این بطری های نوشابه و خرت و پرت های دیگر پیاده آمده بود.. بعد تند تند دست به کار پخت و پز شد و لباس ها را هم ریخته بود داخل لباس شویی که در این فاصله اینها هم شسته شوند. بعد طبق معمول این صبح ها که کسی در خانه نیست و حتی اگر کسی هم در خانه باشد نوارش روی "دنیا" گیر می کند و موزیک متن و حواشی و تم اصلی همین یک کلمه است.. باز نوای "دنیا" سر داده بود..
منم در رفت و آمد بین آشپزخانه و گردیدن دور خودم.. یکباره آه و داد مادر بلند شد و نوایی غیر از "دنیا" به گوش رسید.. کف آشپزخانه رودخانه ای جریان گرفته بود. اگر ادامه پیدا می کرد می توانستیم با قایق های پارویی مان یه این طرف و آن طرف برویم! منشاء رودخانه از زیر ماشین لباسشویی شروع می شد که یکباره تصمیم گرفته بود از زیر وظیفه اش سر باز زند و اعتصاب پیشه کرده بود.. دستش را زده بود به کمرش و می گفت "نمی شورم خانم! نمی شورم.. حرفیه؟! می تونم! نمی شورم.."

سبزی ها را که می شستم باز داد مادر در آمد که "اینجا چرا آب ریختی؟" از کنار ظرفشویی نمی دانم چرا آب روان شده بود و چکه چکه می کرد روی زمین..

مادر باز می دوید این ور و آن ور و نگاهش روی ساعت که آی دیر شد و وای کارام تمام نشد و ... هی منم دلداری که مادرم کسی ساعت 12 از تو انتظار نهار نداره که.. حالا تا اینها برسند و احتمالن دیر هم از خواب بیدار می شوند. آرامشت را از دست نده، کارا دیر تر انجام می شه. بعد یه قابلمه ی گنده داد دستم که زودتر آب بریز توش و بذار سر گاز تا برنج را بذارم..
منم برای تسهیل در کار و سرعت بخشیدن شیر آب را تا کمی انتها باز کردم ولی آب از گوشه و کنارش یهو ریخت بیرون و منم مات و متحیر.. انگار همه ی این اتفاق ها امروز باید می افتاد و همه ی خرابی ها مال امروز بود..
خدا تا انتهایش را به خیر کند. هنوز که مهمان ها نرسیده اند..

سبزی ها تمیز تمیز شده اند! چند بار با دست چنگ زدمشان و سابیده ام با مواد ضدعفونی کننده! حتی برای محکم کاری انداختمشان داخل ماشین لباسشویی! انقدر که این ماشین رخت چرک ها را خوب و تمیز می شوید.

خیالت راحت باشد.. سبزی ها تمیز تمیز شده اند!

من از الان غمم گرفته.. این یک سال و نیم ماندن در خانه بدعادتم کرده..
من از الان غصه ی رفتن به خوابگاه و زندگی با آدمهای جدید را دارم که خیلی هایشان 5-6 سالی کوچکتر از من باید باشند. احساس بزرگی ندارم! ولی حوصله ی خیلی چیزها را ندارم. همان 4-3 سال پیش هم نداشتم. یک ماه بیشتر دوام نیاوردم در خوابگاه! که خوابگاه هم نبود حتی.. متل اجاره کرده بودند برای یک ماه قبل از عید.. که از آن یک ماه من یک هفته زودتر کلاسهایم را تعطیل کردم.. 2 تا آخر هفته را برگشتم خانه.. چند روز اول خانه ی عمه بودم. 2-3 شبی هم رفتم خانه ی دخترعمویم. خودم هم نمی دانم چند شب در خوابگاه بودم.
نه مأموری بود و نه حراستی و نه سرپرست خوابگاهی! یکباره به سرم می زد.. تاکسی می گرفتم و از آنجا فرار می کردم. به هیچ کسی هم قرار نبود جواب پس دهم. حداقل آن یک ماه اول اینگونه بود.. کسی کاری به کار کسی نداشت. بعد که خوابگاه مسئول پیدا کرد. بعد که ساعت خروج و ورود وضع شد. بعد که چهارچوب ها حاکم شدند.. من دیگر در خانه ی اجاره ای ام بودم و هر ساعتی که دلم می خواست از خواب بیدار می شدم. هر ساعتی دوست داشتم می خوابیدم.. هر وقت دلم می خواست با صدای بلند موزیک گوش می کردم و یا تلویزیون را بدون اینکه نگاه کنم روشن می کردم و تصویرها برای خودش می آمدند و می رفتند.. هر وقت حوصله داشتم وسایلم را جمع و جور می کردم و اگر هم نه.. کسی نمی گفت چرا روی تختت بهم ریخته ست.. چرا از کتاب و عروسک و لباس روی تختت ریخته و هر شب باید برای خودت جای خواب باز کنی وسط این خرت و پرت ها..

اینجا هم اتاقم قلمروی من ست. بابا و مامان سرکی هم بکشند کسی از من انتظار ندارد کتابهایم را از دور و برم جمع کنم. لباسهایم روی کاناپه نباشد. تختم مرتب باشد.. لیوان های خالی از چای و آب را دیگر بی سر و صدا برمی دارند و می برند.

به مامان می گم خیالت راحت شد من را می فرستی خوابگاه، دیگه اینترنت تعطیل می شه؟ باید کلی کتاب همرام ببرم..

باید قبل از چهاردهم مهر یک سفر هم بروم آمل و ریز نمراتم را بگیرم. 4 واحد از این 17واحدی که داده اند باید حذف شود. هیچ درس عملی هم که موجود نیست. همه شان شب امتحانی اند! باید این شبهای پاییزی را با کتابهایم پر کنم و دوری از این دنیای مجازی.

از الان غمم گرفته برای دو هفته ی دیگر که باید بروم..

ساعت 8 و 20 دقیقه بیدارم کردن که بابا دارد می رود.. خواب و بیدار مانتو پیدا کردم و روسری.. بابا خودش را رساند و آخرین سفارش ها مبنی بر احتیاط و مواظب باش و جاده لغزنده ست و باران می بارد و ... را گفت و رفت..
برگشتم خانه، صبحانه خوردم و وسایلم را جمع کردم. مامان را رساندم بانک و یادم افتاد از 6قطعه عکس فقط 3 تا دارم! شماره عکس را دادم دست دینا و منتظر ماندم.. گفت نیم ساعت بعد!
رفتیم خیابان بعدی دینا کارش را انجام دهد و مامان زنگ زد که کارش تمام شده.
مدارکم را دادم مامان که تا این نیم ساعت تمام شود کپی بگیرد ازشان. کارت ملی ام را جا گذاشته بود.. عکسها را گرفتم و برگشتم خانه برای برداشتن کارت ملی..
دینا را رساندم سر کارش و دور زدیم کل خیابان را و بالاخره از شهر زدم بیرون. ساعت 10 و 10 دقیقه بود به گمانم..

یک ساعت و 15دقیقه ی بعد رسیدیم تنکابن..

عرفان و پریسا و آن دختر رامسری که هر چه فکر کردم اسمش یادم نیامد، را دیدم.. شاید هم هیچ وقت اسمش را نمی دانستم!

کمر درد امانم را برید. روز خوبی برای اینهمه ایستادن نبود. گاهی زمین و زمان هم به دوار در می آمد ولی تمام شد!

ظاهرن شده ام دانشجوی نمایش- صحنه آرایی و اصرار برای نگرفتن خوابگاه هم بی فایده بود!
برای یک ترم، اجاره ی خانه تقرین بیخود بود.. گفتم رفت و آمد می کنم ولی مامان رضایت نداد. گفت آن وقت باید ماشین را بفروشم و قبض جریمه ی پلیس های نامحسوس و محسوس را پرداخت کنم! - در تمام این پنج سال فقط یک بار بیست هزار تومن جریمه شده ام به خاطر سرعت غیر مجاز -

فعلن امیدوارم 4 سال را ماندگار نشوم اینجا.. کیوان و ایمان قول مساعد داده اند برای همکاری جهت گرفتن انتقالی.. دعا کنید بشود!

انقدر این بلاگر بازی در آورد برای بازشدنش.. حالا هم که کادرش کج و کوله ست.. یادم رفت چه می خواستم بنویسم! گشنمه ام شده

ظاهرن من بیشتر از 24 ساعت ست چیزی نخورده ام جز یک لیوان چای و نبات سر ظهر و یک لیوان آب داغ و نبات در بعدازظهر

! نه

این اصلن انصاف نیست..

دوازده بار مُردن در سال، آنهم ذره ذره جان دادن.. اصلن منصفانه نیست!

تمام این سالها یا منتظر بوده ام.. انتظارهای چند روزه و حتی چند هفته ای.. و یا غافلگیر شده ام. درست مثل امروز صبح

بعد فکر کردم چه خوب که دیروز وقتی خانم آرایشگر گفت بعدازظهر نیست همان موقع شال و کلاه کردم و رفتم آرایشگاه و خودم را از شر این ابروهای چین واچین و درهم خلاص کردم که حالا بعد از عق زدن های متناوب وقتی سرم را بالا می گیرم تا آبی به صورتم بزنم این صورت رنگ پریده بدتر از این نیست..

بعد فکر کردم چه خوب که دیشب دوش گرفتم.. آدم که تمیز باشد حالش بهتر ست. کمی بهتر از خیلی بد!

خواستم کتاب بخوانم. نه نای باز کردن چشمهایم را داشتم و نه تمرکز درست حسابی. بعد خوشحال شدم دیشب کتاب نیمه تمامم را تمام کردم و حالا چند روز دیرتر خواندن کتابی را شروع کردن به هیچ جایی برنمی خورد. حداقل این کتاب نیمه تمام، دیشب تمام شد..

پنجشنبه که رسیدم خانه مست شدم از هوای خنک و باران و صدای شرشر یک ریز و رعدبرق نیمه شب.. صبح آفتاب بود و گرما ولی اهمیتی نداشت.. باران شب قبل هنوز خیسی اش را در وجودمان باقی گذاشته بود..

ولی این ابرهای باران زا انگار رد شده اند از روی خانه مان.. گرم ست. خیلی گرم

اگر امکان تماس با همه ی اشیاء وجود داشت و یا همشان به یک دستگاه کنترل از راه دور متصل بودند هیچ وقت هیچ چیزی در خانه گم نمی شد!!
یک تماس می گرفتی و صدایش از یک جایی در می آمد بالاخره.. و با فشردن یک دکمه صدا را جستجو می کردی..

آن وقت می توانستی از پیشرفت تکنولوژی خوشحال هم شوی!

نکته آشپزی*

درسته گفتن غذاهای شمالی در اکثر اوقات محتوی سیر می باشد ولی نگفتن آش سیر را به عنوان میرزاقاسمی به خورد ملت بدید!

از میان دیده ها و چشیده های یک گیلانی بازگشته از کرج!!!


* آشپزی بلد نیستم ولی در مورد طعم غذا که می تونم نظریه صادر کنم :دی

فکر کن تو خونه ی ما چای تمام بشه.. بعد مامانه انقدر که درگیر مهمون بازی بوده امروز صبح تازه یادش بیفته و باباهه هم فراموش کرده باشه.. بعد یک کیلو چای که سر ظهر یافتیده را بدن به پسرخاله هه - این اصلن ایرادی نداره- و خب.. ما الان چای نداریم! مامان و بابای بیخیال منم خونه نیستن و بدتر از همه الان دینا زنگ زده بهشون هیچ کدومشون هم یادشون نبوده چای بخرن! - این ایراد داره!-

منم چااااااااااای می خوام! دیگه دارم از دست می رم..

پ.ن: چای کیسه ای دادن دست من!! می گن همه جا بسته بود..
:(

امروز تمام مدت داشتم به خودم بد و بیراه می گفتم که چرا پاشدم با خانواده رفتم دیلمان! از وقتی رسیدم غش کردم و خوابیدم.. نهار خوردم و دوباره خوابیدم!! بعد بیدارم کردن که با 15-14 نفر مهمونمون خداحافظی کنم و برن ماسوله.. بعد با کلی خواهش که زودتر بریم خونه و بریم خونه و بریم خونه لطفن.. بالاخره حدودای 8 راه افتادیم سمت خونه و وسط راه پسرخاله ام تماس گرفت ماشینش خراب شده و از رفتن به ماسوله منصرف شدن..
منو پیاده کردن سر کوچه و رفتن دنبال این 4 تا ماشین و من نای اینو دیگه نداشتم سر پام بایستم با یه سرگیجه ی شدید که کم کم اشکم را هم در آورده بود..
بعد از آنجایی که حمام درست چسبیده به اتاق من و اینجا هم تبدیل شده بود به حمام عمومی و تمام این 15-14 نفر یکی یکی رفتن حمام! بعد از اتمام این پروسه ظاهرن بالاخره من خوابم برد!
ساعت یک و نیم بعد از نصفه شب! خواهران نازنین من که وقتی به این جماعت می رسن به قول بابا همه می شن قمار باز! کوچ کردن به اتاق من چون بقیه قصد خوابیدن کرده بودن..
در حال حاضر 5 نفر که قبلن 6 نفر بودن نشستن این وسط و حکم بازی می کنن..ساعت از 2 هم گذشته.. موزیک هم گذاشتن تازه! نکه صدای خودشون کمه! واسه همین..

خونه
خونه
خونه
خونه
خونه
چقدر خوبه خونه

برگشتم خونه