*همیشه می تواند اتفاق بدتری در انتظار باشد

فکر می کنم پدر و مادرها همیشه در حسرت بچه ی ایده آلی هستن که می تونستن داشته باشن ولی ندارن.

می گفتم حماقت ِ محض ه بچه دار شدن و بچه بزرگ کردن.. ملت به اندازه ی کافی زاییدن و تحویل دادن که دیگه نیازی به بچه ی من نباشه..

بعد ترسیدم. همیشه توی گوشم خوانده اند از هر چی بدت بیاد، سرت می یاد. بارها شنیده ام هیچ وقت نگو "هرگز" .. هزاران بار گفته اند هر عملی عکس العملی داره و دنیا دار مکافات بوده همیشه.. و بارها و بارها گفته اند ناشکری نکن و از همه چیز راضی باش. لگد نزن و جفتک پراکنی نکن که یه روزی یکی دیگه پیدا می شه با همین رفتارها و شاید هم بدتر و بدتر و بدتر...
در این دنیایی که هر لحظه اش جنگ ست و جنگ، مدام ترس را هم تزریق می کنن تا تقلا نکنی.. تا مدام کنکاش کنی در خودت و عیب و ایراد پیدا کنی.

و دست سرنوشت و تقدیر قدرت عظیم تری دارد که گاهی اصلن نمی شود مقابله کرد انگار..

می ترسم از روزی که خودخواهی های داشتن فرزندی از آن خودم، تمام حرفهایم را هیچ کند.. که یک روز من هم مثال این آدمها ناخواسته و سهون یا از ترس و یا حتی با تصمیمی آنی، دل نکنم از لخته ی خونی که قدرت رشد کردن و بزرگ شدن و متولد شدن را دارد..

* وقتی اتفاق بدی می افته همیشه می گن می توانست اتفاق بدتری بیفته و برو خدا را شکر کن. منم بارها اینو به خیلی ها گفتم و باور کردم اینو..
ولی چرا هیچ وقت نمی گن می شد اتفاق بهتری هم بیفته؟!