من فقط 5 دقیقه کار داشتم. باید می رفتم مدرک اصل پیش دانشگاهیم را می گرفتم. گفتم اهل منزل که صبح می رید بیرون، منم بیدار کنید و تا مدرسه برسونید.
صبح مامان گفت حالا که حالت خوب نیست می خوای بذاری برای فردا؟ یه ذره بالا و پایین کردم و گفتم حالا که پاشدم دیگه نذارمش برای فردا!
انقدر هم که من کار امروز به فردا نمی ذارم توی زندگیم با رنگ و روی پریده و حالت تهوع که به زور یه لیوان چای خورده بودم، لباس پوشیدم که با اهل منزل راهی شوم.
دینا را که رسوندن به محل کارش، بابا هم جلوی مغازه اش ترمز کرد، پیاده شد و گفت خداحافظ!!
مامان می گه حال دنیا خوب نیست، می تونی رانندگی کنی؟ می گم به نظرت کار دیگه ای هم می شه کرد؟ باباهه که پیاده شد و رفت..
مامان گفت خب اول بریم مدرسه ی تو، مدرکت را بگیر. من کارم خیلی طول می کشه.. هنوز به مدرسه نرسیده که چند بار ترمز کردیم و مامان کارهای کوتاه زیر نیم ساعتش را انجام داد!!
وقتی بابا و مامان می گن زود برمی گردیم! یعنی سعی می کنیم قبل از گذشت یک ساعت برگردیم.

رفتم مدرسه که دیگه اثری از ساختمون قدیمیش هم نبود. خانم مدیر جلوی دفتر ایستاده بود. همه مهربون و دوست داشتنی، مدرک پیش دانشگاهی ام را هم دادن دستم.
حسودیم شد یه ذره به این بچه مدرسه ایها.. اصلن اگه دوباره قرار شد برم مدرسه عمرن بذارم مامانم پرونده ام را ببره مدرسه ی خانم ط دوست نداشتنی!
کار من همون 5دقیقه بود، هی خانواده گرامی گفتن خودت باید بری مدرکت را بگیری. مامان هم می رفت بهش می دادن. ولی خب دلم واسه مامانم سوخت. اگه من نبودم اینهمه رفت و آمد را چجوری می خواست بره، اونم وقتی که مسیر تاکسی خوری نداشت.

هر جا تونستم جای پارک پیدا کنم یا روزنامه خوندم، یا چرت زدم تا مامان بیاد. آب میوه و شکلات هم خریده بود که بخورم تا برمیگرده.
هر جا هم جای پارک نبود، خیابونها را بالا و پایین رفتم تا مامان زنگ بزنه..

ظهر چهار دست و پا خودم را رسوندم به رختخواب فقط.